Նորություններ » Սպասեք նոր ռուբիկհակոբյանների

Սպասեք նոր ռուբիկհակոբյանների

20.09.2015 | 13:48

ԱԺ արտահերթ նստաշրջանում, որը եզրափակեց սահմանադրական փոփոխությունների նախագծի քննարկումը, հընթացս քաղաքական ու մերձքաղաքական խոսակցությունների գլխավոր թեման մի քանի օր դարձավ «Ժառանգությունից» Ռուբիկ Հակոբյանի դուրս գալը: Մինչդեռ շատ ավելի կարևոր թեմա էր, թե ինչո՞ւ Ռուբիկ Հակոբյանը անդամագրվեց «Ժառանգությանը» և ի՞նչ դեր խաղաց կուսակցությունում՝ իր լավագույն ու լավագույնին հաջորդած վատագույն ժամանակներում: Եվ քանի որ քաղաքական դաշտի հետագա համատարած կուսակցականացումը բխում է նոր սահմանադրությունից, իմաստ ունի անդրադառնալ կուսակցությունների դերի այդ կողմին: Ինչո՞ւ կուսակցությունները դադարել են լինել գաղափարական միավորումներ և վերածվել են կարիերայի շարժասանդուղքի՝ եթե իշխանական են, դեպի վեր, եթե դառնում են ոչիշխանական՝ դեպի վար: Ռուբիկ Հակոբյանը ոչ առաջինն է, ոչ վերջինը: Այլ կուսակցություններից էլ խմբերով են հեռացել կամ վերադարձել՝ միշտ գերակայությունը տալով կարիերային, այլ ոչ կուսակցական պատկանելությանը: Ո՞վ է հիմա հիշում ԱԺՄ-ն: Կամ՝ ԱԺՄ-ականներին, որ վաղուց ու լավ տեղավորվել են իշխանական բուրգի տարբեր սանդղահատվածներում, մինչդեռ ժամանակին ընդդիմադիր կուսակցություն էին: Ո՞վ է հիշում ՀՀԿ անդամ Վիկտոր Դալլաքյանին, որ հեռացավ կուսակցությունից, երբ որոշեց, որ ընդդիմության աստղը ավելի փայլուն է ու վերադարձավ ՀՀԿ, բայց, միևնույն է, խորհրդարան Վանաձորից մտավ ոչ թե ինքը, այլ՝ Էդմոն Մարուքյանը: Փոխարենը ինքը հաստատվեց նախագահի աշխատակազմում ու, նրա ներկայացուցիչը լինելով Ազգային ժողովում, մոռացավ հասցեն, որտեղ կյանքի լավագույն տարիներն էր ապրել: Ի՞նչ կատարվեց ՀՀՇ-ի հետ, որին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը իր ձեռքով սպանեց հայտնի ելույթով: Ի՞նչ կատարվեց ՀԱԿ խմբակցության հետ խորհրդարանում, քանի՞ մասի բաժանվեց: Երբ ՕԵԿ-ը դարձավ ընդդիմություն, քանի՞ մարդ, Սամվել Բալասանյանից բացի, ջնջեց իր ճակատին գրածը՝ նախընտրելով նախարարի ու մարզպետի պաշտոնը, գործարարի անվտանգ կյանքը: Վերջին օրինակը ԲՀԿ-ն տվեց: Ռուբիկ Հակոբյանին էլ, ինչպես իրենից առաջ ու իրենից հետո, տասնյակ իր նման մտածողների՝ կուսակցական տոմսը պետք է իբրև անցագիր՝ ԱԺ, կառավարություն, պետական կառավարման համակարգ մտնելու համար: Վստահաբար Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ տարաձայնությունները չեն «Ժառանգությունից» նրա հեռանալու պատճառը, պարզապես կա հարց՝ իսկ «Ժառանգությունը» կլինի՞ հաջորդ խորհրդարանում, ու կա պատասխան՝ քո մասին մտածիր: ՀՅԴ՞-ն անառակ որդու վերադարձը կնշի, թե՞ ՀՀԿ-ն իր լայն գիրկը կառնի ևս մի «մոլորյալի»՝ բոլորովին կարևոր չէ: Ի վերջո, Ռուբիկ Հակոբյանը այն անփոխարինելի ու առանցքային ֆիգուրը չէ քաղաքական դաշտում, ում տեղաշարժերը շրջադարձային նշանակություն ունեն՝ մեկով ավելի, մեկով պակաս՝ գնացքը գնում է իր ռելսերով: Վազգեն Մանուկյանն առաջինը բարձրաձայնեց գնացքից թռչելու ժամանակի մասին: Ճիշտ է՝ ուրիշ գնացքի ու ուրիշ թեմայով, բայց թևավոր խոսքերը թևավոր են, որովհետև բոլոր դեպքերում ու բոլոր ժամանակներում արդիականությունը չեն կորցնում: Այս օրերին կազմավորվում է ապագա խորհրդարանը և կուսակցություններով կարող են գնացքից «թռչել» կամ գնացքի տոմս ստանալ: Հենց սա է քաղաքական դաշտի սամումը, որ ստիպում է կուսակցություններին ու անհատ կուսակցականներին տեսակետ ու որոշում, ծրագիր ու նպատակ ոտնահարել ու առաջնորդվել նպատակահարմարությամբ՝ քաղաքական պայմանավորվածությունները, որ կանխորոշում են ընտրությունների արդյունքները: Հենց քաղաքական պայմանավորվածությունն ու նպատակահարմարությունն են քաղաքական ասպարեզ բերում տարբեր մակաբույծների, որ հարմար տեղավորվում են կուսակցական դրոշի տակ ու հանձնարարված խաղը խաղում՝ եթե պետք է՝ իբրև իշխանություն, եթե պետք է իբրև ընդդիմություն, ոչ մի կապ չունենալով ոչ իրական իշխանության, ոչ իրական ընդդիմության գաղափարի ու գործի հետ: Մենք հայտնվել ենք ձևական-պայմանական գործընթացում, որտեղ դերերը բաշխված են ու ընտրությունների նախօրեին վերաբաշխվում են՝ ընտրությունների օրը ձևականորեն իրավական կարգավիճակ ստանալու համար: Այս գործընթացում տեղ ունեն միայն յուրայինները, իսկ յուրայինները խաղացնում են միայն յուրայիններին՝ կուսակցության անդամությունը դարձնելով բաց աճուրդ, որտեղ ամեն ինչ իր սակագինն ունի թե՜ յուրայինների, թե՜ յուրայինների թեկնածուների համար: Ո՞վ է Ռուբիկ Հակոբյանը, որ կարողանար ընդդիմանալ համակարգային աղորիքներին: Պարզապես մեկը, ով ուզում է ալիքի վրա մնալ ու քանի որ այդ նպատակով հանձնարարված էր «Ժառանգություն» գնալ՝ գնաց, հանձնարարվեց հեռանալ՝ հեռացավ: Իսկ նոր սահմանադրության հանդեպ տածած անսահման սերը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, իբր, չի կիսում, հաստատ ոչ պատճառ է, ոչ էլ հետևանք, ընդամենը պատրվակ է հերթական կուսակցությունից հեռանալը հիմնավորելու: Անհաջող պատրվակ, որովհետև, կրկնում եմ, նրանից առաջ նույն ճանապարհը բազում անցորդներ է ունեցել, կեսը տեղ են հասել, կեսին համակարգը օտարել է, որովհետև իրենց «լավ» չեն պահել:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Եթե ոչ տասը տարին մեկ, այլ տարին մեկ էլ Հայաստանում սահմանադրություն փոխվի, չի աշխատելու, քանի մթնոլորտ ու մտածողություն չի փոխվել, քանի ռուբիկհակոբյանականությունը առաջարկ ու պահանջարկ ունեցող ապրանք է: Իսկ դա խեղում է ոչ միայն մարդկային ճակատագրեր, այլևս այլասերում է կուսակցություններին:

Դիտվել է՝ 1186